Թրամփի երդմնակալությունից հետո կրկին մտաբերում ենք նրա նախորդ նախագահության շջանում կարճատև մի ժամանակաշրջանում ավագ խորհրդական Բոլթոնի մի ռուս լրագրողուհու արդեն երկրորդ անգամ առաջադրվելու շրջանում տված հարցազրույցի այն մասը, ուր նա Թրամփին համեմատում է բիլիարդի գնդակի հետ, որի ուղղությունն անսպասելիորեն կարող է փոխվել: Այսօր հատկապես նրա մի քանի հայտարարությունները պարզապես ապացուցում են կարծես, որ Բոլթոնը ճիշտ է թերևս: Այսպես, նա հանձնարարում է իր հատուկ ներկայացուցիչ Քելլոգին 100 օրում կարգավորել ռուս-ուկրաինական հակամարտությունը: Իր ընտրվելուց հետո 24 ժամում հակամարտությունն ավարտել խոստացած անձը կարծես թե սկսում է սեթևեթել: Ավելի հետաքրքիր է նրա մյուս հայտարարությունը, այն է`եթե Պուտինը հրաժարվի մասնակցել բանակցություններին, հնարավոր է ինքը Ռուսաստանի նկատմամբ պատժամիջոցներ կիրառի, բացի այդ, ըստ նրա, իր վարչակարգը քննարկում է Ուկրաինային զենք ուղարկելու հարցը: Այնուհետև գտնում է, որ Եվրոմիությունը շատ բան պետք է անի Ուկրաինային օգնելու համար, հակամարտությանը վերջ տալու համար մեծ դեր կարող է ունենալ Ցզինպինը, որի երկիրն իր երկրի նման ուժեղ է: Ընդհանուր առմամբ արդեն երկու օր է, որ նա նախագահ է, բայց նրա հայտարարությունները արդեն հակասական են դառնում: Մենք չենք ուզում անդրադառնալ նրա ներքին քաղաքականությանը, միգրանտների հարցին, սոցիալական և ամուսնական խնդիրների հանդեպ մոտեցումներին, բայց,ինչպես այլ առիթով նշել ենք, չեն փոխվելու բայդենյան արտաքին քաղաքականության գլխավոր ուղենիշները: Կարծում ենք, որ եթե իսկապես նա շահագրգռված է ռուս-ուկրաինական հակամարտության դադարեցմամբ, ապա 90 օրով արտաքին ֆինանսական օգնությունները կասեցնելուն զուգընթաց, օրենք կստորագրեր անմիջապես կասեցնելու Ուկրաինային աջակցությունը: Ահա այս դեպքում նա կլիներ խոսքի տերը: Գուցե ասվածը միամիտ է հնչում: Այդ դեպքում ինչու էր խոստանում: Կարծում ենք, որ խնդիրը կարող է հասնել նրան, որ շարունակի Զելենսկուն աջակցությունը, քանի որ թողնել գրավված տարածքները ռուսներին և գնալ փոքրիկ Ուկրաինայի ստեղծմանը, որի բանակը 50 % -ով պիտի կրճատվի, դյուրին խնդիր չէ Թրամփի համար, իսկ ռուսները զիջումների չեն գնա, եթե իրենց պայմանները չկատարվեն: Թրամփը չի թողնի Եվրոպան, որի գլխավոր խաղացողներին չի կարող հաշվի չառնել, «Մոնրոյի դոկտրինայի» ժամանակները վաղուց են անցել: Նա արդեն սպառնում է ռուսներին և գտնում, որ պատերազմի շարունակման դեպքում կքայքայվի այն: Ինքը կարող է ավելացնել ռուսական ապրանքների մաքսատուրքերը: Սա իրոք սպառնալիք է: Չմոռանանք նաև ՄԹ գործոնը և Սթարմերի` Զելենսկու հետ կնքած 100-ամյա պայմանագիրը: Այնպես, որ չի բացառվում Պուտինի վրա մեղքը բարդելով` Զելենսկուն օժանդակելու շարունակությունը: Բացի այդ, ԱՄՆ-ում շատ ուժեղ է հրեական գործոնը, որի հետ չի կարող հաշվի չնստել Թրամփը: Թրամփի սևեռուն գաղափարն է մնում Իրանի քանդումը, ավելին, ցանկանում է տիրել Պանամային և Գրելանդիային: Քաղաքական ռոմանտիզմի ժանրից էր Կանադայի` ԱՄՆ նահանգ դառնալու առաջարկը: Որպես բիզնեսմեն, բիզնես կայսրության տեր, միգուցե նա ֆինանսապես և տնտեսապես ավելի ուժեղ դարձնի ԱՄՆ-ն, բայց խորքային առումով նա մնում է Ռուսաստանի թշնամին: Ինչ վերաբերվում է Մերձավոր Արևելքին, ապա նա կանաչ ճանապարհ է բացելու Իսրայելի բոլոր ձգտումների առջև: Իսկ մենք մի փոքրիկ դետալ ենք այս մեծ խաղերի մեջ և մեր անվտանգության երաշխիքը պետք է որոնենք «տերեր չունենալու» և սեփական ուժերին ապավինելու մեջ, որի դեպքում կկարողանանք ապահովել մեր փոքրիկ տեղն այս արևի տակ: Բայց դրա փոխարեն միայն հայհոյում ենք իրար ու կռվում,և «մատնանշում» այն ճանապարհը, որով ընթանում են Պուտինը, Թրամփը և այլք: Արդեն իրոք բավական է: Պատմաբան, պրոֆեսոր Աշոտ Ներսիսյան
Արդեն իրոք բավական է.միայն հայհոյում ենք իրար ու կռվում
