Ճապոնիայում տարեց մարդիկ ձգտում են բանտում հայտնվել՝ մշտական միայնության պատճառով։ Որոշներն անգամ պատրաստ են վճարել, միայն թե մնան ճաղերի հետևում։
CNN-ի թղթակիցները այցելել են Տոտիգիի կանանց բանտ, որը գտնվում է Տոկիոյից հյուսիս, և պարզել, որ այնտեղ յուրաքանչյուր հինգերորդ դատապարտյալը թոշակառու կին է։ Բանտի աշխատակիցների խոսքով՝ այդ հաստատությունը տարիների ընթացքում շատ է հիշեցնում ծերանոց։
Ի՞նչ է կատարվում Տոտիգիի բանտում
Տոտիգին Ճապոնիայի ամենամեծ կանանց բանտն է։ Սակայն, եթե հաշվի չառնենք արտաքին փշալարերը, ներսում այն ավելի շատ նման է ծերանոցի։ Այստեղ բնակվող կանանց մեծ մասն արդեն շատ տարեց է. ոմանք դժվարությամբ են քայլում և ուտում։ Միջանցքներում կարելի է հանդիպել քայլակներով կամ հաշմանդամի սայլակներով դատապարտյալների։ Սա ակնհայտ կերպով արտացոլում է Ճապոնիայի ժողովրդագրական իրավիճակը. երկրի բնակչությունը արագ ծերանում է, ինչը մեծ ազդեցություն է ունենում սոցիալական բոլոր հաստատությունների վրա։
65 տարեկանից բարձր դատապարտյալների թիվը վերջին 20 տարում չորս անգամ աճել է։ Տոտիգի ընկնելու ամենատարածված պատճառը մանր գողություններն են։ Ավելի քան 80%-ը բանտ է ընկնում խանութներում, այդ թվում՝ մթերային, գողություն կատարելուց հետո։ Միայնակ տարեց ճապոնացի կանայք բախվում են միայնությանն ու աղքատությանը, որոնք ուղեկցվում են նաև ֆիզիկական անկարողությամբ։ Չիմանալով ում դիմել օգնության համար՝ նրանք սկսում են խախտել օրենքը։ Շատերը, հայտնվելով բանտում, հասկանում են, որ այստեղ կյանքն ավելի հեշտ ու հարմարավետ է։ Բանտում կան դատապարտյալներ, որոնք պատրաստ են վճարել 20-30 հազար իեն (13-19 հազար ռուբլի), միայն թե այնտեղ ընդմիշտ մնան։
Տոտիգին արտաքնապես գրեթե բանտ չի հիշեցնում։ Որոշ սրահներ և սենյակներ ներկված են վարդագույն, իսկ մուտքի մոտ ընդամենը մեկ հսկվող անցակետ կա։ Բայց նույնիսկ այն, ինչպես նաև փշալարերն ու պատերը, ավելի շատ ձևականություն են թվում. հազիվ թե որևէ դատապարտյալ ցանկանա կամ կարողանա փախչել։ Բանտապետ Տակաեսի Շիրանագան լրագրողներին պատմել է, որ մարդկանց մեծ մասն այստեղ է հայտնվում՝ պարզապես գոյատևելու համար։ «Կան մարդիկ, ովքեր ձգտում են այստեղ գալ, քանի որ դրսում ցուրտ է կամ սոված են։ Բանտում նրանք անվճար բժշկական օգնություն են ստանում, բայց ազատության մեջ դրա համար պետք է վճարեն, այդ պատճառով ոմանք ցանկանում են հնարավորինս երկար մնալ այստեղ», – բացատրել է նա։
«Հիմա մենք ստիպված ենք նրանց տակդիրները փոխել, օգնել լողանալ, սնվել։ Այժմ դա ավելի շատ նման է ծերանոցի, քան դատապարտյալներով լի բանտի»,- հավելել է նա։