Այս նամակը՝ գրված Հովհաննես Շիրազի կողմից, վկայում է բանաստեղծի հումորի, անմիջականության և տաղանդի մասին։ Այն ուղղված է դերասան Ցոլակ Ամերիկյանին։
Սիրելի ավագ ընկ. Դերասան Ամերիկյանին
Պաղատագին խնդրում եմ արվեստագետի ներքին ձայնիդ լսես ու ներես ինձ իմ «գողության» համար: Խմած էի, խիստ կորցրել էի ինձ: Գնալու էի սիրածիս մոտ: Նա հանդիմանել էր, որ հալավս կեղտոտ էր, ասաց նորը հագիր` հետդ կգամ ման գալու ու ես չգիտեի էլ թե քո տունն է դա: Ծնկաչոք խնդրում եմ ներես… ներես…
Վայրկյան
Դու որ «ծանր» ես ընթանում լուռ, անստվեր և անտես,
գոհարներ ես գողանում ծովանման իմ սրտես,
կյանքիս գանձերն ես տանում քո ամեն «սույլ» թռիչով,
կուզեմ սանձել քեզ հիմա, կուզեմ սանձել բայց ինչո՞վ…
քո թռիչքը իմ աչքի մի թարթիչից էլ թեթև
բայց ինչ գործեր ես թողնում քո այդ «թարթիչներից հետև»
վայրկյան կա որ ծնունդն է իմաստության ու խոհի,
վայրկյանի հետ են ծնվում կախարդանքներն ամեհի,-
կյանքի տերը վայրկյանն է, որ մղում է նրան վեր,
վայրկյանները աշխարհին միշտ դառնում են լույս թևեր,-
հաճախ թևով վայրկյանի սլանում է մարդ սրի,-
արյան մեջ է թաթախում մի վայրկյանի մեջ բարի
նոր աշխարհի, իմչքնաղ Հայրենիքը դավողին,-
մի վայրկյանն է պատվարը Հավերժություն Մայր Հողին…
այսօր օ՜ դու, դու թեթև կյանքիս բեկոր, դու վայրկյան,
դու ինձ ինձնից խլեցիր և նետեցիր «գողության»,-
չար մանուկի պես սիրտս վազեց շուքիդ հետևից
(իմ պատիվի արևից )
ու մի «ճաճանչ» չքացավ իմ ոսկե աստղ լուս պատվից
— — —
Բայց սիրելի մեր Ցոլակ, ոչ ես գող եմ, ոչ կուլակ,
ահա քո հին սառոչկեն և թող պարթև կրծքիդ տակ
սիրտդ հանգիստ բաբախի` պայծառ նայիր իմ բաղդին
ես պայծառ եմ նայել միշտ քո հրեղեն տաղանդին:
Հովհաննես Շիրազ
1938 թ, Լենինական
Նամակը հրապարակել է Գրականության և արվեստի թանգարանը
