Երկու փոքրիկների մորը՝ 31-ամյա Ն.Ն.-ին զննելուց և հետազոտությունների արդյունքները նայելուց հետո Երևանում մի ուռուցքաբան ամիսներ առաջ անհույս տուն էր ճանապարհել։ Իսկ նրա ամուսնուն ասել էր, թե երեք օրվա կյանք է մնացել, ու ավելի լավ է, որ իր վերջին օրերը նա տանը, ընտանիքի հետ անցկացնի. «Ամուսնուս հայացքը տեսնեիք, ես դա կյանքում չեմ մոռանա։ Անգամ դու քեզ համար էնքան չես մտածում, ինչքան շատ մոտ մարդը։ Բայց ամուսինս իր մեջ ուժ հավաքեց, ասաց՝ նա Աստված չի, որ ասի, թե քեզ քանի օրվա կյանք է մնացել։ Ուրիշ բժշկի մոտ կգնանք»։ Ուռուցքաբանության ֆրանսիական ինստիտուտ եկան, նրանց ընդունեց ուռուցքաբան Շուշանիկ Մակարյանը, որը վիճակն ուսումնասիրելուց հետո խոստացավ՝ ինչքան կարող ենք, ձեր կողքին կլինենք, ու կպայքարենք։ Ն.Ն.-ն ասում է, որ այդ լավատեսությունն իրեն դուր եկավ.«Էնպես չէր, որ վիճակս իդեալականացրին, ուղղակի ասացին, թե իմ վիճակում ինչ հույսեր կան. էդ պոզիտիվությունը սրտիս մոտ էր»։
Ուռուցքաբանության ֆրանսիական ինստիտուտում Ն.Ն.-ն բուժվում է 2025 թվականի փետրվարից. կրծքագեղձի քաղցկեղի 4-րդ փուլ, լյարդի և ոսկրերի ախտահարումով, կրծքագեղձի օջախի քայքայումով։ Մինչդեռ հիվանդությունը չխորացնելու, հաղթահարելու գրեթե ոսկե ամիսներ է կորցրել նա՝ ավելի քան մեկ և կես տարի։ Ամեն ինչ սկսվել էր մոտ երկու տարի առաջ, երբ Ն.Ն.-ն թևատակին շատ փոքրիկ գնդիկ էր շոշափել և ամուսնուն ոչինչ չէր ասել. «Առաջին միտքս էր, որ ուռուցք է, բայց ուղեղս վանում էր այդ միտքը։ Ոչ մեկին չուզեցի անհանգստացնել ու սկսեցի Ինտերնետը փորփրել։ Դե ես միշտ էլ խոտաբույսերով, նատուրոպատիայով եմ հետաքրքվել, բաժանորդագրված էի Յութուբի ալիքներին»։
Մի քանի ամսից գնդիկը մեծացավ, բորբոքվեց, Ն.Ն.-ի ինքնազգացողությունը վատացավ։ Ամուսինն իմացավ, բուժհաստատություններ դիմեցին, հետազոտությունները պարզեցին, որ չարորակ ուռուցք է։ Դեռ Մոսկվայում էին ապրում։ «Ամերիկայից եկած, Ուզբեկստանում ապրող մի ծեր մարդ հեռակա, առցանց բուժման կուրսեր էր անցկացնում վճարովի։ Դե, հիվանդանոց չէի ուզում, ամուսինս էլ, որպեսզի իմ սրտով լինի, համաձայնեց։ 6-7 ամիս առցանց բուժվեցի։ Սկզբնական շրջանում նույնիսկ լավ էր, հետո կտրուկ վատացավ վիճակս… Մտածեցի՝ էս բուժումը ոնց որ թե իր պլանով չի գնում։ Չշարունակեցինք ու որոշեցինք Հայաստան գալ»։
Դրանից հետո Երևանում լսածն արդեն գիտեք։ Իսկ քանի որ բուժառուի արյան մեջ հեմոգլոբինի մակարդակը խիստ ցածր էր, մինչև քիմիաթերապիան բժիշկ Մակարյանի ցուցումով արյունը ստացիոնար պայմաններում կարգավորեցին. «Ապա շատ զգուշորեն, փոքր դոզաներով՝ կես-կես անելով ենք սկսել քիմիաթերապիան,- պատմում է բժիշկը,- նորից ենք հոսպիտալացրել, հսկել ենք մի-երկու օր, նոր ուղարկել ենք տուն։ Մեկ ու կես ամիս հետո կարողացել ենք քիմիաթերապիայի լիարժեք չափաբաժնով կուրս անցկացնել, քանի որ մտավախություն կար, որ ուռուցքի քայքայման համախտանիշ կարող էր զարգանալ, այսինքն, օրգանիզմի թունավորումը կարող էր շատ բարձր լինել, և երիկամները, լյարդը չդիմանային։ Ոչ ստանդարտ քիմիաթերապիայի առանձնահատկությունը դա է։ Վիճակը կամաց-կամաց կայունացրինք, հիմա ամբողջական դոզա է ստանում»։
Բուժառուն նկատել է, որ «լյարդի հատվածում անզեն աչքով էլ զգացվող ուռածությունն իջել է, ոտքերի այտուցվածությունն անցել»։ Բժիշկը հենց սկզբից նոր սննդակարգ է սահմանել, և Ն.Ն.-ն ընդունում է, որ նախկինում սխալ է սնվել և այլն. «Երկար ժամանակ միայն հյութեր էի խմել, ջերմային վաննաներ ընդունել, կլիզմա արել… Գուցե միայն իմ դեպքում արդյունք չի տվել բուժման այդ ձևը, չգիտեմ, կամ երևի օնլայն բուժման սխալն էն է, որ հետադարձ վերահսկողությունը չկա, հիվանդի անալիզներ չեն արվում… »։
Հիմա ապավինում է Աստծուն, իր բժշկին ու ամուսնուն, «որն ինձ ասաց՝ ոչ մի վայրկյան ձեռքերդ չծալես, պայքարելու ենք, երեխեքին նայիր, իրենց համար պատասխանատու ես»։ (Անվան սկզբնատառերը՝ Ն.Ն., երիտասարդ կնոջ ցանկությամբ փոխված են, իսկ լուսանկարն ստացված է արհեստական բանականության միջոցով՝ բուժառուի ոչ ֆիզիկական հատկանիշների մուտքագրմամբ)։