Փետրվարի 19-ը՝ Հովհաննես Թումանյանի ծննդյան օրը՝ Հայաստանի Հանրապետությունում նշվում է որպես «Գիրք նվիրելու օր»:
Ardarutyun.com-ը գիտության, գրականության, երգարվեստի ոլորտի ներկայացուցիչներից հետաքրքրվել է, թե որո՞նք են այն գրքերը, որ հետաքրքրությամբ են կարդացել, և դրանք հետք են թողել իրենց կյանքում և ո՞վ է ամենասիրելի գրողը։
Ամերիկաբնակ երգիչ Հովհաննես Բալյանի համար առաջին տեղում հայ գրականությունն էր։
«Հայ գրականության մեծերի աստղաբույլն ինձ համար անգնահատելի արժեք է, որը կրում եմ իմ սրտում՝ պատանեկության շրջանից, չնայած, որ դրանցում կան գործեր, որոնք վճռորոշ կնիքի ազդեցություն են ունեցել իմ հոգեկերտվածքի վրա։ Ժամանակս, հատկապես, սիրում եմ անցկացնել Չարենցի «Խմբապետ Շավարշի», «Երկիր Նաիրիի» հետ՝ խորապես արժևորելով դրանց պատգամը և լեզվամտածողությունը։ Արևմտահայ գրականությունից իմ «բարձի ընկերն եմ համարում» Մուղեղ Իշխանի բանաստեղծությունների ժողովածուն։ Իսկ անսանձ և չարաճճի պատանեկության և խելահասությանս ճամփաբաժանը եղավ մեծն Թումանյանի «Երազումս մի մաքի» քառատողը, որի փոքրիկ չորս տողերում տեղավորված է կարծես քրիստոնեական ներումի և հանդուրժողականության հրաշալի մի պատկեր»։
Հեքիաթագիր Էլֆիք Զոհրաբյանը հետաքրքրությամբ կարդացել է աշխարհի լավագույն հեքիաթները, հիմնականում դասական համարվող Շեքսպիրի ու Չեխովի պիեսները, Հովհաննես Թումանյանի և Գոգոլի երկերը, «Դորիան Գրեյի դիմանկարը», «Ոճիր և պատիժ»-ը և այլն։
«Մի գիրք կար, որ գեղարվեստով չէր փայլում, բայց խորը տպավորություն էր թողել իր փաստավավերագրական տեսարաններով։ Այն Գառնիկ Ստեփանյանի «Մղձավանջային օրեր» վեպն էր՝ Եղեռնի մասին։ Խաղաղ հարևաններ էին՝ դրկից ու նկարագրվում է, թե մարդկանց ջերմ հարաբերություններն ինչպես են աստիճանաբար փոխվում, ոմանք հավատարիմ մնում, ոմանք դառնում ծախու արարած։ Պատանեկան տարիքում եմ կարդացել ու տպավորել է»,-ասաց Էլֆիք Զոհրաբյանը։
Խոսելով սիրելի գրողների մասին՝ մեր զրուցակիցն առանձնացրեց Հովհաննես Թումանյանին, Հակոբ Պարոնյանին, Շեքսպիրին, Չեխովին, Օսկար Ուայլդին, Ս․Բեքեթին, Հ․Փինթերին, Չինգիզ Այթմատովին, Գոգոլին։ «Կրկին կկարդայի Դոստոևսկու լավագույն վեպերը»,-եզրափակեց հեքիաթագիրը։
Աստղաֆիզիկոս Հայկ Հարոււթյունյանը գրքերի մեծ մասը կարդացել է 15֊30 տարեկաններում։
«Շատ էի սիրում Ջեկ Լոնդոն, Հեմինգուեյ, Դիկկենս, Բրեդբերի, Ազիմով։ Եթե մի օր ժամանակս ների՝ կփորձեի կրկին կարդալ Ջեկ Լոնդոնի «Զսպաշապիկը», «Նախնիների կանչը», Բրեդբերիի «451աստիճան ըստ Ֆարենհեյթի»-ն, Ազիմովի «Եվ եկավ գիշերը», «Աստվածներն իրենք», Ռիչարդ Բախի «Ջոնաթան Լիվիգսթոն ճայը», Բուլգակովի «Վարպետն ու Մարգարիտան», «Փոքրիկ իշխանը», Լաո Շեի «Հիշողություններ կատվաքաղաքից» վեպը»,-ասաց Հայկ Հարոււթյունյանը։
Երգիչ Սամվել Ծովակը ևս գեղավեստական գրքեր հիմնականում պատանեկան հասակում է կարդացել․
«Րաֆֆուց սկսած՝ վերջացրած Մայն Ռիդով, կարդացել եմ։ Արևմտահայ գրողներից սիրում եմ Ռուբեն Սևակի, Դանիել Վարուժանի ստեղծագործությունները։ Ազդեցություն է թողել Ջորջ Բայրոնի «Դոն Ժուանը», որից հետո մարդկանց հետ չափածո էի խոսում։ Ունեմ նաև չափածո նամակներ»։ Չենք մոռանում, իհարկե, Համո Սահյանի, Սևակի, Չարենցի, Տերյանի բանաստեղծությունների մասին»,-եզրափակեց երգիչը։
Կենսաբան, քարաքոսաբան Արսեն Գասպարյանն առաջինը հիշատակում է Ջորջ Օրուելի «1984» հանրահայտ վեպը, ապա Բուլգակովի «Վարպետը և Մարգարիտան»։
«Կարդացածս վերջին գիրքը Ֆրանց Կաֆկայի «Դղյակը» անավարտ վեպն է, որն այնքան էլ չի տպավորել»,-նշեց մեր զրուցակիցը։
