Նորագավիթի 1-ին փողոցը կկոչվի բռնցքամարտիկ Վլադիմիր Ենգիբարյանի անունով։ Նախագիծը կքննարկվի Երևանի ավագանու նոյեմբերի 18-ի նիստի ժամանակ։

Ղեկավարվելով «Երևան քաղաքում տեղական ինքնակառավարման մասին» օրենքի
12-րդ հոդվածի 1-ին մասի 23-րդ կետի դրույթներով, Հայաստանի Հանրապետության
կառավարության 2005 թվականի դեկտեմբերի 29-ի հ. 2387-Ն որոշման հավելվածով
սահմանված կարգի 4-րդ կետով առաջարկվում է Երևան քաղաքի Շենգավիթ վարչական շրջանի Նորագավիթի 1-ին փողոցը (սկսում է Արշակունյաց պողոտայից, հատում Հյուսիս-հարավ ավտոմայրուղին, հասնում մինչև Արտաշատի խճուղի)՝ փակուղիներով՝ 1-ին փակուղի (սկսում է Նորագավիթ 1-ին փողոցի 7/2 հասցեից հասնում մինչև 1-ին փակուղի 27Ա հասցե), 2-րդ փակուղի (սկսում է Նորագավիթ 1-ին փողոցի 21 հասցեից հասնում մինչև 2-րդ փակուղի 44 տուն), 3-րդ փակուղի (սկսում է Նորագավիթ 1-ին փողոց 42-44 տներից ավարտվում 3-րդ փակուղի 4- րդ տան մոտ, միանում է Նորագավիթ 10-րդ փողոցին), 4-րդ փակուղի (սկսում է Նորագավիթ 1-ին փողոցի 165/1 հասցեից հասնում մինչև 4-րդ փակուղի 10 տուն), 5-րդ փակուղի (սկսում է Նորագավիթ 1-ին փողոցի 5-րդ փակուղու 1-ին տնից հասնում մինչև 9/3 տուն), անվանակոչել հայ նշանավոր բռնցքամարտիկ, Օլիմպիական չեմպիոն, Եվրոպայի եռակի և ԽՍՀՄ բազմակի չեմպիոն Վլադիմիր Ենգիբարյանի անվամբ՝ «Վլադիմիր Ենգիբարյան փողոց», «Վլադիմիր Ենգիբարյան փողոց, 1-ին փակուղի», «Վլադիմիր Ենգիբարյան փողոց, 2-րդ փակուղի», «Վլադիմիր Ենգիբարյան փողոց, 3-րդ փակուղի», «Վլադիմիր Ենգիբարյան փողոց, 4-րդ փակուղի», «Վլադիմիր Ենգիբարյան փողոց, 5-րդ փակուղի»:

Իր կարիերայի ընթացքում նա անցկացրել է 267 պաշտոնական մենամարտ, տարել
255 հաղթանակ, երբեք նոկդաունի չի ենթարկվել:

Վլադիմիր Ենգիբարյանը ծնվել է 1932 թվականի ապրիլի 24-ին Երևանում:
Ընտանիքի չորրորդ զավակն էր, նա առաջին անգամ բռնցքամարտի բաժին եկավ 14
տարեկանում՝ Արտյոմ Արուտյունովի, ապա՝ Էդուարդ Արիստակեսյանի ղեկավարությամբ։
Մի քանի տարի անց Ենգիբարյանը միացավ «Աշխատանքային ռեզերվների»
երիտասարդական թիմին և 1951 թվականին նվաճեց ԽՍՀՄ առաջնության իր առաջին
մեդալը՝ բրոնզե մեդալը թեթևագույն քաշային կարգում:
1951թ նվաճել է ԽՍՀՄ առաջնության բրոնզե մեդալ՝ թեթևագույն քաշային կարգում
(մինչև 54 կգ):
1953թ. նվաճել է թեթևագույն քաշային կարգում (մինչև 60 կգ) բրոնզե մեդալ՝ յոթակի
չեմպիոն Անատոլի Գրեյների հետ վիճահարույց կիսաեզրափակչից հետո:
1955, 1956, 1958թթ. նվաճել է ԽՍՀՄ առաջնության ոսկե մեդալ՝ կիսամիջին
քաշային կարգում (մինչև 63,5 կգ), ինչպես նաև ԽՍՀՄ ժողովուրդների 1-ին
Սպարտակիադայի հաղթող (1956թ.): Չնայած 1952 թվականի Հելսինկիի Օլիմպիական խաղերի ազգային հավաքականում չընդգրկվելուն, Ենգիբարյանը չի հապաղել։ 1953 թվականին Վարշավայում ԽՍՀՄ-ի համար կայացած Եվրոպայի դեբյուտային առաջնությունում նա դարձել է Հին Աշխարհի առաջին խորհրդային չեմպիոնը 60 կգ քաշային կարգում։ Այս հաջողությունը կանխորոշեց նրա հետագա ուղին. 1955 և 1958 թվականներին նա երեք անգամ նվաճեց ԽՍՀՄ
առաջնությունը (1955, 1956 և 1958 թվականներին), իսկ 1957 և 1959 թվականներին նա
կրկին բարձրացավ Եվրոպայի պատվո հարթակ։
1953թ.-ին խորհրդային բռնցքամարտիկների շրջանում դարձել է առաջին Եվրոպայի
չեմպիոնը՝ եզրափակչում հաղթելով հունգարացի Իշտվան Յուհասին։
1957 թվականին արժանացել է կրկին «ոսկե» մեդալի և «ամենատեխնիկական
բռնցքամարտիկ» մրցանակի ։ 1959 թականին ստացել է երրորդ եվրոպական տիտղոսը՝ եզրափակչում հաղթելով իտալացի Պիերո Բրանդիին:
1956 թվականին Մելբուռնում կայացած Օլիմպիական խաղերում Ենգիբարյանը
դարձել է ԽՍՀՄ պատմության մեջ երկրորդ բռնցքամարտի օլիմպիական չեմպիոնը
(Վլադիմիր Սաֆրոնովից հետո) և առաջինն ու դեռ միակը մեր ամբողջ տարածաշրջանում:
Առաջին մենամարտում նա կոտրեց լեհ Լեշեկ Դրոգոշի դիմադրությունը, ապա նոկդաունի ենթարկեց ֆրանսիացի Կլոդ Սալուդեին և հարավաֆրիկացի Հենրի Լուբշերին,
իսկ եզրափակչում հաղթեց ագրեսիվ իտալացի Ֆրանկո Նենցիին:
1960 թվականին Հռոմում կայացած Օլիմպիական Խաղերում իր երկրորդ
մենամարտում, Ենգիբարյանը հաղթեց գերմանացի Վերներ Բյուսեին, սակայն ձախ ձեռքի
լուրջ վնասվածք ստացավ և քառորդ եզրափակչում պարտվեց լեհ Մարիան Կասպշիկին։
Դրանից հետո նա որոշեց ավարտել մարզական կարիերան։

Հանելով ձեռնոցները՝ նա հիմնադրեց ԽՍՀՄ առաջին հանրապետական
բռնցքամարտի դպրոցը Երևանումիր հայրենիքում, ղեկավարեց այն ավելի քան 30 տարի, դարձավ AIBA միջազգային կատեգորիայի դատավոր աշխարհի խոշոր մրցաշարերում։ 1993 թվականից շարունակեց մարզչական աշխատանքը Լոս Անջելեսում՝ մարզելով բազմաթիվ տաղանդավոր հայորդիների: Հայաստանի նախագահը անձամբ լեգենդին պարգևատրել է բազմաթիվ պատվոգրերով։ 2013 թվականի փետրվարի 1-ին Վլադիմիր Ենգիբարյանը մահացավ Լոս Անջելեսում, իսկ երկու շաբաթ անց թաղվեց Երևանի քաղաքային պանթեոնում։ Վլադիմիր Ենգիբարյանը հավերժ կմնա «ինտելեկտուալ» բռնցքամարտի խորհրդանիշ՝ արագության, պլաստիկության, ոչ ավանդական տեխնիկայի և մրցակցի նկատմամբ հարգանքի համադրությամբ: Նրա դպրոցը մինչ օրս կրում է նրա անունը՝ շարունակելով ոգեշնչել երիտասարդներին հետևել ռինգի կարգապահության, տեխնիկայի և ազնվականության ուղուն: Նա ուսուցանում էր իր սաներին. «Բռնցքամարտը սովորեցնում է ոչ թե կռվել, այլ
մտածել: Դա մտքի և ուժի միասնություն է»: